Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed ille, ut dixi, vitiose. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Duo Reges: constructio interrete. Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Eadem nunc mea adversum te oratio est.

Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Hunc vos beatum; Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus;

Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus.
Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata.
Fieri, inquam, Triari, nullo pacto potest, ut non dicas, quid non probes eius, a quo dissentias.
Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia.
Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur?

Illorum vero ista ipsa quam exilia de virtutis vi! Quam
tantam volunt esse, ut beatum per se efficere possit.

Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso
exorsus est.

Itaque prima illa commendatio, quae a natura nostri facta est nobis, incerta et obscura est, primusque appetitus ille animi tantum agit, ut salvi atque integri esse possimus.

Illi enim inter se dissentiunt.
Erit enim instructus ad mortem contemnendam, ad exilium, ad ipsum etiam dolorem.
Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus;
Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo.
Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere.
Et summatim quidem haec erant de corpore animoque dicenda, quibus quasi informatum est quid hominis natura postulet.

Bork: Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris.
Nihilo magis.: Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere.

Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? At hoc in eo M. Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Itaque vides, quo modo loquantur, nova verba fingunt, deserunt usitata. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Iam doloris medicamenta illa Epicurea tamquam de narthecio proment: Si gravis, brevis; Si longus, levis; Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret?